کد مطلب:33637 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:134

درس نهم 69/1/24

بسم الله الرحمن الرحیم

و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین

در شرح این كلام از نامه ی امیرالمومنین (ع) به فرزندشان بودیم كه «دل خود را با یاد خداوند آبادان كن».

در نوبتهای پیشین به اجمال بیان گردید كه آباد شدن دل به جمعیت یافتن او و رهایی از تفرق و دور راندن طلبكاران گوناگون و دل سپردن به یك مالك واحد و فقط پاسخگوی وی بودن است.

دلی كه هر پاره اش به كسی و به جایی گروست و هر لحظه اش در گسستن ها و پیوستن های نو به نو غرقه است، رو به ویرانی دارد. اگر مغناطیس نیرومندی در كار آید و این پاره های متفرق را اجتماع بخشد، آن ویرانی به آبادانی بدل خواهد شد. این مغناطیس نیرومند همانا ذكر

[صفحه 206]

خداوند است. ذكر خداوند آدمی را به یاد خویشتن می اندازد و غفلتهای او را می زداید.

صفحه 206.

• یاد خداوند، در طریق بندگی او كوشیدن و نفی شركت است

• حق از خداست نه با خداست

• تجلی گاه های شرك در جهان جدید

• خطبه دیگری از امیرالمومنین كه موید مطالب ذكر شده است

• بنیان این خطبه تذكار بندگی آدمیان و نفی شركت است

• تقرب انسان به خداوند در گرو تحصیل هر چه بیشتر اوصاف غیر اختصاصی باری است، اما...

• تفاوت اوصاف مشترك انسان و خداوند فقط در درجه نیست در نوع هم هست

• این تفاوت در مقام عمل نیز آشكار است

• تخلق به اخلاق الهی به معنای اتصاف به اوصاف باری در معنای خدایی آن نیست

• خلاصه سخن